Atasözlerimizin çoğu ekmek ile başlar. “Ekmek aslanın ağzında”, ” Ekmek elden su gölden”, ”Ekmeğini taştan çıkarmak”… Bu deyimleri çoğaltmak mümkün.
Halkımızın temel gıdası ekmek. Ekmek bu yüzden çok değerlidir. Bizlere ilk öğretilen yere düşen ekmeği öpüp başımıza koymaktır. Ant içilirken ekmek öpülürdü.
Günümüzde ne değişti de ekmek bayatladığı için çöpe atılıyor. Anlamak mümkün değil. Bir dilim ekmek soframıza gelinceye kadar binlerce emekçinin alın teri olduğu unutuluyor.
Köyden kente göç ile tarımsal değerlerimize verilen önemi azalmakta. Ülkemiz bir tarım ülkesidir. Buna bağlı olarak beslenme alışkanlıklarımızda tahıl ağırlıklıdır. Devlet Planlama ve Dünya Sağlık Örgütü raporlarında göre; Türkiye’de temel besin, ekmek ve diğer tarım ürünleridir. Günlük enerjinin % 44’ü Ekmekten ,% 58’i diğer tarım ürünlerinden sağlanmaktadır. Soframızın temel besin kaynağı ekmek karbonhidrat ve protein kaynağına sahiptir.
Düşük gelirli kesimlerde tüketim yüksek olmasına karşın israf daha az gelir düzeyi arttıkça tüketim düşüp israfın arttığı görülüyor.
Satın alma gücü, böyle değerli besini israf etmeye hakkı vermez. Ülkemizde günlük 100 milyon ekmek üretilirken 10 milyon ekmek israf ediliyor.
Ülke nüfusunun artışı, köyden kente göçün hızlandırıldığı bir ortamda buğday üretiminin de artık yeterli olmadığını düşünürsek bu israfa dur demeliyiz.
İsrafı önlemede hepimize görev düşmektedir. Başta yasa koyucular bu konuya uygun yasalarla israfın önüne geçmelidir.
“Evlere ihtiyaç kadar ekmek alınmalı ve poşetlerde saklanmalıdır. Ekmek fazla alınıyorsa derin dondurucularda saklanmalıdır. Bayatlayan ekmekler geçmişten günümüze aktarılan ekmek aşı, tirit, ekmek tatlısı” gibi değerlendirilmelidir.
Ülkemiz küresel ısınmanın etkisi ile kuraklık ile karşı karşıyadır. Kuraklık buğday üretimini de düşürmektedir. Bu günlerde dış ardan buğday sağlanabilse bile ileride en değerli ürün olacaktır.
Aç kalmamak için bu günden ekmeğimize sahip olmalıyız. Her konuda tutumlu olmalıyız. Bu toprak hepimize yeter yeter ki değerini bilelim. Sağlıcakla kalın.