Kocaman, 625 kusur yıl Cihana hükmetmiş Al-i Osman İmparatorluğunu kalleş, hain ve ne idüğü belirsiz entrikalarla paramparça eden, iç ve dış bedbahtlara karşı kendisini esir etmek isteyen ordu ve gruplara karşı, topyekûn verdiği bir savaş ile ulusal benliğini kurtardığı ve bağımsızlığa olan tutkusunu destanlaştırdığı İSTİKLÂL mücadelemiz, milli şairimiz Mehmet Akif Ersoy’un muhteşem mısralarıyla ölümsüzleşmiştir. 24 milyon metre kare toprağı un ufak edip 700 küsür bine indiren şeytani akıl ve onun işbirlikçilerine karşı, ölümüne bir savaş veren Anadolu yiğitlerinin bu mücadelelerini Koca Akif şaheser bir destanla zirveye taşımış ve “Allah bir daha bu millete istiklâl marşı yazdırmasın” sözü ile perçinleyerek adeta mührünü kazımıştır. Haldun’un dediği gibi, ”COĞRAFYA KADERDİR…”
Öyle ise biz bu kadere boyun eğmişiz, “Toprağı sıksan, şuheda” fışkıracak bu vatan bizimdir ve Alpaslanın dedi gibi ”SİZE ÖYLE BİR VATAN BIRAKIYORUM Kİ, EBEDİYEN SİZİN OLACAKTİR…”
Ta çocukluk çağlarımızda bize öğretildiği üzere, ” BU VATAN KİMİN…”
O zaman sözü sözün ustasına bırakalım:
Korkma! Sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak,
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak;
O benimdir, o benim milletimindir ancak.
Çatma, kurban olayım, çehreni ey nazlı hilal!
Kahraman ırkıma bir gül; ne bu şiddet, bu celal?
Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helal…
Hakkıdır, Hakk’a tapan milletimin istiklal.
Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım,
Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım.
Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner, aşarım,
Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım.
Garbın afakını sarmışsa çelik zırhlı duvar,
Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var.
Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir imanı boğar,
“Medeniyet” dediğin tek dişi kalmış canavar?
Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma sakın,
Siper et gövdeni, dursun bu hayâsızca akın.
Doğacaktır sana vadettiği günler Hakk’ın,
Kim bilir, belki yarın belki yarından da yakın.
Bastığın yerleri “toprak” diyerek geçme, tanı,
Düşün altındaki binlerce kefensiz yatanı.
Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır atanı,
Verme, dünyaları alsan da bu cennet vatanı.
Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?
Şüheda fışkıracak, toprağı sıksan şüheda.
Canı, cananı, bütün varımı alsın da Hüda,
Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda.
Ruhumun senden İlahî, şudur ancak emeli:
Değmesin mabedimin göğsüne namahrem eli.
Bu ezanlar, ki şehadetleri dinin temeli,
Ebedî, yurdumun üstünde benim inlemeli.
O zaman vecdile bin secde eder, varsa taşım,
Her cerihamdan, İlahî, boşanıp kanlı yaşım,
Fışkırır ruhumücerret gibi yerden naaşım,
O zaman yükselerek arşa değer belki başım.
Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilal!
Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helal.
Ebediyen sana yok, ırkıma yok izmihlal.
Hakkıdır, hür yaşamış bayrağımın hürriyet;
Hakkıdır, Hakk’a tapan milletimin istiklal…